Νομικά Θέματα » Ποινικό

Αριθμός απόφασης: 292/2012

ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ
ΣΤ' ΠΟΙΝΙΚΟ ΤΜΗΜΑ
 

ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ

Από τον συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 171 παρ. 1 στοιχ. δ', 329, 331, 364 και 510 παρ. 1 στοιχ. Α' του ΚΠΔ, συνάγεται ότι τότε μόνον επέρχεται η συνιστώσα λόγο αναιρέσεως απόλυτη ακυρότητα της διαδικασίας στο ακροατήριο, όταν το δικαστήριο για τον σχηματισμό της κρίσεώς του περί της ενοχής ή μη του κατηγορουμένου, έλαβε υπόψη του μη δημοσίως αναγνωσθέντα έγγραφα, παραβιάζοντας έτσι την άσκηση του από το άρθρο 358 του ιδίου Κώδικα δικαιώματος του κατηγορουμένου να προβεί σε δηλώσεις, εξηγήσεις και παρατηρήσεις αναφορικά με το αποδεικτικό αυτό μέσον.

Όμως, δεν είναι αναγκαίο να αναγνωσθούν στο ακροατήριο τα έγγραφα που αποτελούν τη βάση ή το υλικό αντικείµενο του εγκλήµατος που αποδίδεται στον κατηγορούµενο και γενικώς τα διαδικαστικά έγγραφα που υπάρχουν στη δικογραφία, τα οποία δεν είναι έγγραφα της αποδεικτικής διαδικασίας και λαµβάνονται υπόψη από το δικαστήριο αυτεπάγγελτα, διότι, στην περίπτωση αυτή, γνωρίζει ο κατηγορούµενος την κατηγορία, προκειμένου να αντιτάξει την υπεράσπισή του κατ' αυτής.

Στην προκειμένη περίπτωση, το...με την προσβαλλόμενη απόφασή του, δικάζοντας κατ' έφεση, καταδίκασε τον αναιρεσείοντα, για την αξιόποινη πράξη της παραβάσεως του άρθρου 25 παρ. 1 του ν. 1882/1990, για μη καταβολή χρεών προς το Δημόσιο. Το δικαστήριο, προκειμένου να καταλήξει στην ανωτέρω καταδικαστική του κρίση, όπως προκύπτει από το αιτιολογικό της προσβαλλομένης αποφάσεως έλαβε και συνεκτίμησε πράγματι υπόψη του, εκτός των άλλων εγγράφων, την με αριθμό πρωτ. 1301 με αριθ. 140/2004 Αίτηση ποινικής δίωξης με συνημμένο...της ΔΟΥ ΦΑΒΕ Αθηνών.

Το έγγραφο αυτό, όπως προκύπτει από τα πρακτικά της προσβαλλομένης αποφάσεως πράγματι δεν αναγνώσθηκε στο ακροατήριο. Όμως, το έγγραφο αυτό, όπως προκύπτει από την παραδεκτή επισκόπηση των εγγράφων της δικογραφίας για την έρευνα του σχετικού λόγου αναίρεσης, είναι διαδικαστικό έγγραφο, είναι η ίδια η αίτηση ποινικής δίωξης υποβληθείσα µε τη µηνυτήρια αναφορά της αρμόδιας ΔΟΥ ΦΑΒΕ Αθηνών προς την...και δεν ήταν αναγκαία η ανάγνωσή του στο ακροατήριο, ο δε εκπροσωπήσας τον απόντα κατηγορούµενο συνήγορός του είχε τη δυνατότητα να ζητήσει από τη διευθύνουσα τη συζήτηση και να λάβει γνώση του περιεχοµένου αυτού, υπάρχοντος στη δικογραφία, οποτεδήποτε, πράγμα που δεν προκύπτει από τα πρακτικά ότι ζήτησε για να αντικρούσει την κατηγορία, προβάλλοντας τις τυχόν παρατηρήσεις του, δεν ήταν δε υποχρεωµένη η διευθύνουσα τη συζήτηση, χωρίς αυτός να το ζητήσει, να αναγνώσει και να επιδείξει ιδιαίτερα σε αυτόν το άνω διαδικαστικό έγγραφο που αναφερόταν ειδικά και στο κατηγορητήριο και έτσι δεν στερήθηκε ο αναιρεσείων του εκ του άρθρου 358 του ΚΠΔ υπερασπιστικού δικαιώματός του να προβεί σε δηλώσεις και εξηγήσεις σχετικά με το περιεχόμενο του άνω εγγράφου (ΑΠ 1095/2010) .

Επομένως, δεν επήλθε εξ αυτού του λόγου απόλυτη ακυρότητα και ο συναφής πρώτος λόγος αναιρέσεως της κρινόμενης αιτήσεως, είναι απορριπτέος ως αβάσιμος. Με το άρθρο 25 παρ. 1 του ν. 1882/1990, θεσπίζεται η ποινική ευθύνη από τη μη καταβολή προς το Δημόσιο χρεών, που είναι βεβαιωμένα στις...και ειδικότερα από την παραβίαση της προθεσμίας καταβολής τους κατά τις ισχύουσες εκάστοτε διατάξεις, αναλόγως του αν αυτά ήταν καταβλητέα εφάπαξ ή με δόσεις, έτσι ώστε η ποινική μεταχείριση να διαφοροποιείται ως προς το χρονικό σημείο ενάρξεως της ποινικής ευθύνης του υπαιτίου, αλλά και ως προς το ύψος του μεγέθους του χρέους.

Ειδικότερα προβλέπονται δύο χωριστές περιπτώσεις ενάρξεως της ποινικής ευθύνης, ήτοι εκείνη της μη καταβολής του χρέους, που η εξόφλησή του έχει ρυθμιστεί με δόσεις, οπότε απαιτείται να παρέλθει η προθεσμία καταβολής της τρίτης δόσεως και εκείνης της μη καταβολής του εφάπαξ καταβλητέου χρέους, οπότε απαιτείται να παρέλθει δίμηνο από το τέλος της προθεσμίας, κατά την οποία έπρεπε να καταβληθεί το χρέος. Επακολούθησε η αντικατάσταση του άρθρου 25 του ν. 1882/1990 με το άρθρο 23 του ν. 2523/1997.

Με την αντικατάσταση αυτή, αφενός ποινικοποιήθηκε η μη καταβολή χρεών και προς τρίτους (πλην ιδιωτών), που εισπράττονται από τις..., ή τα Τελωνεία και αφετέρου αυξήθηκε το ύψος του οφειλομένου ποσού που καθιστά αξιόποινη την καθυστέρηση της καταβολής.

Τέλος, το ίδιο άρθρο αντικαταστάθηκε εκ νέου με το άρθρο 34 παρ. 1 του ν. 3220/2004. Με την νέα αυτή ρύθμιση: 1) το ποινικό αδίκημα της μη καταβολής χρεών προς το Δημόσιο και λοιπών βεβαιωμένων και ληξιπροθέσμων εσόδων στις ΔΟΥ και τα Τελωνεία αντιμετωπίζεται πλέον ενιαίως ως προς το χρόνο διαπράξεως του, ο οποίος είναι ο χρόνος της συμπληρώσεως τεσσάρων μηνών από τότε που έπρεπε να καταβληθεί το χρέος ανεξάρτητα από τον τρόπο καταβολής των χρεών, σε δόσεις ή εφάπαξ, 2) στο κατώτερο ληξιπρόθεσμο ποσό οφειλής, για την οποία ζητείται η ποινική δίωξη υπολογίζονται, μαζί με τη βασική οφειλή και οι λοιπές επιβαρύνσεις από τόκους και προσαυξήσεις εκπρόθεσμης καταβολής, 3) οι ποινές καθορίζονται με βάση το κατώτερο ποσό της συνολικής κατά οφειλέτη ληξιπρόθεσμης οφειλής, ανεξάρτητα από το είδος του χρέους (παρακρατούμενοι, επιρριπτόμενοι φόροι, δάνεια με εγγύηση του...κλπ). Και 4) αυξάνονται τα όρια του χρέους νια τη μη καταβολή του οποίου ζητείται η ποινική δίωξη του οφειλέτη.

Κατά τις διατάξεις του ανωτέρω ν. 2523/1997 (αρθρ. 23 παρ. 1) το έγκλημα της καθυστερήσεως καταβολής βεβαιουμένου χρέους, τιμωρείται με ποινή φυλακίσεως: α) τεσσάρων τουλάχιστον μηνών, προκειμένου για δάνεια με εγγύηση του..., παρακρατούμενους ή επιρριπτόμενους φόρους και δύο (2) τουλάχιστον μηνών προκειμένου για τους λοιπούς φόρους και χρέη γενικά, εφόσον το ποσό της ληξιπρόθεσμης οφειλής, μαζί με τις κάθε είδους προσαυξήσεις υπερβαίνει το 1.000.000 δρχ. όταν πρόκειται για δάνεια και παρακρατούμενους ή επιρριπτόμενους φόρους και τα 2.000.000 δρχ. όταν πρόκειται για τους λοιπούς φόρους και χρέη γενικά, β) έξι και τεσσάρων τουλάχιστον μηνών, αντιστοίχως, εφόσον οι αντίστοιχες οφειλές υπερβαίνουν τα 2.000.000 και 3.000.000 δρχ και γ) ενός έτους και έξι μηνών τουλάχιστον αντιστοίχως, εφόσον οι αντίστοιχες οφειλές υπερβαίνουν τα 3.000.000 και 4.500.000 δρχ. Κατά δε το προδιαληφθέν άρθρο του ν. 3220/2004 (αύξηση ορίου ληξιπροθέσμων χρεών για ποινική δίωξη οφειλετών), του οποίου η ισχύς άρχισε από 1-1-2004 και αντικατέστησε την παράγραφο 1 του άρθρου 25 του ν. 1882/1990, η καθυστέρηση καταβολής των βεβαιωμένων στις δημόσιες οικονομικές υπηρεσίες (ΔΟΥ) και τα Τελωνεία χρεών προς το Δημόσιο, τα νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου κλπ για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των τεσσάρων μηνών, διώκεται ύστερα από αίτηση του προϊσταμένου της ΔΟΥ κλπ προς τον...της έδρας του και τιμωρείται με ποινή φυλακίσεως : α) τεσσάρων τουλάχιστον μηνών, εφόσον το συνολικό χρέος από κάθε αιτία συμπεριλαμβανομένων των κάθε είδους τόκων ή προσαυξήσεων μέχρι την ημέρα συντάξεως του πίνακα χρεών, ο οποίος συνοδεύει υποχρεωτικά την ως άνω αίτηση, υπερβαίνει το ποσό των 10.000 ευρώ, β) έξι τουλάχιστον μηνών, εφόσον το συνολικό χρέος υπερβαίνει το ποσό των 50.000 ευρώ και γ) ενός τουλάχιστον έτους, εφόσον το συνολικό χρέος υπερβαίνει το ποσό των 120.000 ευρώ.

Σύμφωνα με την εκτεθείσα νέα ρύθμιση του άρθρου 34 παρ. 1 του ν. 3220/2004, οι διατάξεις αυτού, κατά το μέρος που δεν απαιτούν την καθυστέρηση ορισμένων δόσεων όταν το χρέος είναι καταβλητέο σε δόσεις, για δε τις καθυστερήσεις περισσότερων χρεών από οποιαδήποτε αιτία λαμβάνουν υπόψη ως όριο για τη θεμελίωση του αξιοποίνου το συνολικό ποσό του χρέους και όχι το ύψος κάθε επιμέρους χρέους, είναι δυσμενέστερες και συνεπώς για τις πράξεις που τελέσθηκαν πριν από την έναρξη της εφαρμογής τους, δηλαδή πριν από την 1-1-2004, εφαρμόζονται, εφόσον είναι ευμενέστερες ως προς τις προϋποθέσεις ενάρξεως και θεμελιώσεως της ποινικής ευθύνης, οι προγενέστερες διατάξεις που ίσχυαν κατά το χρόνο τέλεσης των πράξεων.

Αντιθέτως, όταν το χρέος ή τα περισσότερα χρέη είναι καταβλητέα εφάπαξ και αφορούν πράξεις που τελέσθηκαν πριν από την έναρξη εφαρμογής του άρθρου 34 ν. 3220/2004, υπερβαίνει δε το καθένα από αυτά το τασσόμενο με τη διάταξη του άρθρου 25 Ν. 1882/1990, όπως αυτή αντικ. με το άρθρο 23 παρ. 1 ν. 2523/1997 κατώτατο όριο ποινικής ευθύνης του οφειλέτη (1.000.000 δρχ προκειμένου περί παρακρατούμενων ή επιρριπτόμενων φόρων και 2.000.000 δρχ προκειμένου περί λοιπών φόρων και χρεών γενικά), ενώ συγχρόνως υπερβαίνουν τα ίδια χρέη συνολικά το ποσό των 10.000 ευρώ, οι διατάξεις του άρθρου 34 ν. 3220/2004 είναι ευμενέστερες για τους οφειλέτες του Δημοσίου και τυγχάνουν εφαρμογής σύμφωνα με το άρθρο 2 παρ. 1 ΠΚ, καθόσον αυξάνεται με αυτές το όριο για την ποινική ευθύνη του οφειλέτη, στο ποσό των 10.000 ευρώ και ορίζεται ως χρόνος ενάρξεως της ποινικής ευθύνης του η παρέλευση τετραμήνου και όχι διμήνου από το τέλος της προθεσμίας, κατά την οποία πρέπει να καταβληθεί το χρέος, ενώ συγχρόνως αυξάνονται και τα όρια του χρέους για τη μη καταβολή του οποίου ζητείται η ποινική δίωξη του οφειλέτη (ΑΠ 265/2011).

Από τις διατάξεις αυτές προκύπτει ότι κρίσιμα στοιχεία για τη θεμελίωση του ως άνω εγκλήματος, που πρέπει να προσδιορίζονται στην καταδικαστική απόφαση, για να είναι αυτή ειδικά και εμπεριστατωμένα αιτιολογημένη, όπως επιβάλλεται από τα άρθρα 93 παρ. 3 του Συντάγματος και 139 του ΚΠΔ, είναι: 1) η Αρχή που προέβη στη βεβαίωση του χρέους, 2) το ύψος του χρέους, 3) ο τρόπος πληρωμής του (εφάπαξ ή σε δόσεις), 4) ο ακριβής χρόνος καταβολής του, όταν αυτό καταβάλλεται εφάπαξ ή της κάθε δόσεως όταν καταβάλλεται σε δόσεις, ο οποίος δεν συμπίπτει αναγκαία με το χρόνο που βεβαιώθηκε το χρέος, διότι ως χρόνο βεβαιώσεως των χρεών ο νόμος εννοεί εκείνον κατά τον οποίο γίνεται η βεβαίωση από την αρμόδια οικονομική αρχή και έχει ως περιεχόμενο τον προσδιορισμό του υπόχρεου προσώπου καθώς και του είδους και του ποσού της οφειλής, ενώ το ληξιπρόθεσμο του χρέους συνάπτεται με τη λεγόμενη ταμειακή βεβαίωση, οπότε και μπορεί το χρέος αυτό να εισπραχθεί και 5) η μη πληρωμή τριών συνεχών δόσεων του σε δόσεις χρέους ή ολόκληρου του ποσού του, όταν αυτό είναι καταβλητέο εφάπαξ, πέραν των τεσσάρων μηνών από τη λήξη του χρόνου καταβολής του, οπότε συνάγεται και προσδιορίζεται και ο χρόνος τελέσεως του αδικήματος.

Ειδικότερα, με την παράγραφο 1 του άρθρου αυτού 34 του ν. 3220/2004: 1) Το ποινικό αδίκημα της μη καταβολής χρεών προς το Δημόσιο και λοιπών βεβαιωμένων και ληξιπρόθεσμων εσόδων στις ΔΟΥ και τα Τελωνεία αντιμετωπίζεται πλέον ενιαία ως προς τον χρόνο διαπράξεώς του, ανεξαρτήτως του ποσού καταβολής των χρεών σε δόσεις ή εφάπαξ, 2) στο κατώτερο ληξιπρόθεσμο ποσό οφειλής, για την οποία ζητείται η ποινική δίωξη, υπολογίζονται μαζί με τη βασική οφειλή και οι λοιπές επιβαρύνσεις, όπως οι τόκοι και οι προσαυξήσεις εκπρόθεσμης καταβολής, 3) οι ποινές καθορίζονται βάσει του κατώτερου ποσού συνολικής κατά οφειλέτη ληξιπρόθεσμης οφειλής ανεξαρτήτως του είδους χρέους (παρακρατούμενοι ή επιρριπτόμενοι φόροι, δάνεια με εγγύηση του...κ.λπ.) και 4) αυξάνονται τα όρια του χρέους για τη μη καταβολή του οποίου ζητείται η ποινική δίωξη του οφειλέτη. Σύμφωνα με τα ανωτέρω, όταν το χρέος είναι καταβλητέο σε δόσεις, για τις καθυστερήσεις περισσοτέρων χρεών από οποιαδήποτε αιτία λαμβάνεται υπόψη, ως όριο για τη θεμελίωση του αξιοποίνου το συνολικό ποσό του χρέους και όχι το ύψος κάθε επιμέρους χρέους, ενώ χρόνος διαπράξεώς του, είναι ο χρόνος της συμπληρώσεως τεσσάρων μηνών από τότε που έπρεπε να καταβληθεί το χρέος, ανεξάρτητα από τον τρόπο καταβολής των χρεών, σε δόσεις ή εφάπαξ.

Εξάλλου, η κατά τα άρθρα 93 παρ. 3 του Συντάγματος και 139 του ΚΠΔ απαιτούμενη ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία, η έλλειψη της οποίας ιδρύει τον από το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Δ' του ΚΠΔ προβλεπόμενο λόγο αναιρέσεως υπάρχει όταν, προκειμένου για καταδικαστική απόφαση, αναφέρονται σ' αυτή, με σαφήνεια, πληρότητα και χωρίς αντιφάσεις ή λογικά κενά, τα πραγματικά περιστατικά που προέκυψαν από την αποδεικτική διαδικασία, στα οποία στηρίχθηκε η κρίση του δικαστηρίου για τη συνδρομή των αντικειμενικών και υποκειμενικών στοιχείων του εγκλήματος, οι αποδείξεις που τα θεμελιώνουν και οι σκέψεις με βάση τις οποίες υπήχθησαν τα περιστατικά αυτά στην ουσιαστική ποινική διάταξη που εφαρμόσθηκε.

Για την ύπαρξη τέτοιας αιτιολογίας είναι παραδεκτή η αλληλοσυμπλήρωση του αιτιολογικού με το διατακτικό, που αποτελούν ενιαίο σύνολο και αρκεί να αναφέρονται τα αποδεικτικά μέσα γενικώς κατά το είδος τους, χωρίς να εκτίθεται τι προέκυψε από το καθένα απ' αυτά χωριστά. Η κατά τα ανωτέρω ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία της αποφάσεως, πρέπει να υπάρχει όχι μόνο ως προς την κατηγορία, αλλά πρέπει να επεκτείνεται και στους αυτοτελείς ισχυρισμούς που προβάλλονται από τον κατηγορούμενο ή το συνήγορό του κατά τρόπο σαφή και ορισμένο.

Τέτοιοι ισχυρισμοί είναι εκείνοι που προβάλλονται στο δικαστήριο της ουσίας, σύμφωνα με τις διατάξεις των άρθρων 141 παρ. 2 και 333 παρ. 2 ΚΠΔ και τείνουν στην άρση του αδίκου χαρακτήρα της πράξεως ή την άρση ή τη μείωση της ικανότητας για καταλογισμό ή την εξάλειψη του αξιοποίνου της πράξεως ή τη μείωση της ποινής.

Τέτοιος αυτοτελής ισχυρισμός για να τύχει απαντήσεως από το δικαστήριο και να αιτιολογείται ιδιαιτέρως είναι και ο προβαλλόμενος από τον κατηγορούμενο ή από τον συνήγορο που τον εκπροσωπεί ή από τον Εισαγγελέα για συνδρομή ελαφρυντικής περιστάσεως από τις αναφερόμενες στο άρθρο 84 παρ. 2 ...προκειμένη περίπτωση, το...που δίκασε ως Εφετείο, όπως προκύπτει από το αιτιολογικό της προσβαλλόμενης 81640/2-12-2009 αποφάσεώς του, δέχθηκε, κατά την αναιρετικώς ανέλεγκτη περί τα πράγματα κρίση του, που στήριξε στα αναφερόμενα κατ' είδος αποδεικτικά μέσα, τα εξής πραγματικά περιστατικά: "Ειδικότερα αποδείχθηκαν τα κατωτέρω:...και κατά το χρονικό διάστημα από 31-8-2003 μέχρι 1-3-2004 στις 21-3-2005, με περισσότερες πράξεις που συνιστούν εξακολούθηση του ιδίου εγκλήματος και ενώ τα χρέη κατέστησαν ληξιπρόθεσμα κατά την ισχύ του ν. 3220/2004, με πρόθεση καθυστέρησε την καταβολή χρεών προς το Δημόσιο για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των τεσσάρων μηνών, το δε ποσόν της ληξιπρόθεσμης οφειλής μαζί με τις κάθε είδους προσαυξήσεις υπερβαίνει τα 10.000 ευρώ.

Και συγκεκριμένα, ενώ σε βάρος της εταιρίας ΚΟΤΤΟΝΦΙΛ ΑΒΕΕ, της οποίας η κατηγορουμένη τυγχάνει διευθύνουσα σύμβουλος και αντιπρόεδρος του..., είχαν βεβαιωθεί διάφορα χρέη όπως αναφέρονται ειδικά στον πίνακα χρεών υπ' αρ. πρωτ. 1301 με αρ. ειδικού βιβλίου 140/2004 της ΔΟΥ ΦΑΒΕ Αθηνών με πρόθεση δεν κατέβαλε το ποσόν αυτό που ανέρχεται σε 34.833,89 ευρώ. Πιο συγκεκριμένα, οι οφειλές αυτές αφορούν Α)ποσόν 26.844,84 ευρώ φόρο εισοδήματος 2000 καταβλητέο σε 18 μηνιαίες δόσεις από 31-10-2002 μέχρι 29-8-2003 και Β)7.989,05 ευρώ φόρο εισοδήματος 2001 καταβλητέο σε 18 μηνιαίες δόσεις από 29-11-2002 μέχρι 29-8-2003" Στη συνέχεια το δευτεροβάθμιο αυτό δικαστήριο, κήρυξε ένοχη την αναιρεσείουσα κατηγορουμένη του ότι ...κατά το χρονικό διάστημα από 31/8/2003 έως 1/3/2004 με περισσότερες πράξεις που συνιστούν εξακολούθηση του ιδίου εγκλήματος, όντας οφειλέτης του Δημοσίου και ενώ τα χρέη του κατέστησαν ληξιπρόθεσμα κατά την ισχύ του Ν-3220/04, με πρόθεση καθυστέρησε την καταβολή χρεών προς το Δημόσιο για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο τον τεσσάρων μηνών, το όε ποσό της ληξιπρόθεσμης για την καταβολή οφειλής, μαζί με τις κάθε είδους προσαυξήσεις υπερβαίνει τα 10.000 ευρώ.

Συγκεκριμένα ενώ είχαν βεβαιωθεί σε βάρος της εταιρείας ΚΟΤΤΟΝΦΙΛ ΑΒΕΕ της οποίας τυγχάνει διευθύνουσα σύμβουλος και αντιπρόεδρος διάφορα χρέη υπέρ του Δημοσίου όπως ακριβώς αναφέρονται στον συνημμένο πίνακα χρεών της παραπάνω...Υ (αρ ειδ. βιβλίου.140/2004 ) και συνοδεύει ως αναπόσπαστο μέρος αυτής την από 21.1.2005.μηνυτήρια αναφορά του Προϊσταμένου της πιο πάνω...Υ, ηθελημένα δεν κατέβαλε ποσό ευρώ #34.833,80# που αφορά βεβαιωμένα χρέη αυτού προς το Δημόσιο".

Με βάση τα παραπάνω, η προκύπτουσα από το συνδυασμό του ανωτέρω αιτιολογικού και του διατακτικού της προσβαλλόμενης αποφάσεως αιτιολογία, είναι η επιβαλλόμενη από τις προαναφερθείσες διατάξεις του Συντάγματος και του ΚΠΔ ειδική και εμπεριστατωμένη, με την εκτεθείσα έννοια, αφού εκτίθενται σε αυτή, με σαφήνεια, πληρότητα και χωρίς αντιφάσεις ή λογικά κενά, τα προκύψαντα από την αποδεικτική διαδικασία πραγματικά περιστατικά, στα οποία στηρίχθηκε η κρίση του δικαστηρίου για τη συνδρομή των αντικειμενικών και υποκειμενικών στοιχείων του εγκλήματος της μη καταβολής δύο χρεών προς το Δημόσιο, κατ' εξακολούθηση, συνολικού ποσού, υπερβαίνοντος τις 10.000 ευρώ, για το οποίο κηρύχθηκε ένοχος η αναιρεσείουσα, οι αποδείξεις που τα θεμελιώνουν και οι νομικές σκέψεις υπαγωγής των περιστατικών αυτών στις εφαρμοσθείσες ως άνω ουσιαστικές ποινικές διατάξεις (25 Ν. 1882/1990, όπως αυτή αντικ. με το άρθρο 23 παρ. 1 ν. 2523/1997 και 34 παρ.1,2 ν. 3220/2004), οι οποίες δεν παραβιάσθηκαν ευθέως ή εκ πλαγίου.

Ειδικότερα, προσδιορίζεται στην απόφαση, χωρίς να είναι απαραίτητη η προσάρτηση του μνημονευόμενου σε αυτή 140/2004...της αρμόδιας ΔΟΥ ΦΑΒΕ Αθηνών που προσαρτάται στη μηνυτήρια αναφορά της άνω αρμόδιας ΔΟΥ, η Αρχή που προέβη στη βεβαίωση των δύο χρεών σε βάρος της αναιρεσείουσας κατηγορουμένης (η ΔΟΥ ΦΑΒΕ Αθηνών), το είδος και το ύψος των δύο χρεών κατά περίπτωση (φόρος εισοδήματος 2000 και 2001) και ο τρόπος πληρωμής τους αναλυτικά, σε 18 μηνιαίες δόσεις, που προσδιορίζονται κατά ημερομηνίες λήξεως πρώτης και τελευταίας δόσεως, αναφέρεται και ο ακριβής χρόνος καταβολής τους, δηλαδή ο χρόνος κατά τον οποίο αυτά, ανεξάρτητα από το χρόνο βεβαιώσεώς τους, έπρεπε να καταβληθούν από την υπόχρεη κατηγορούμενη, ως διευθύνουσα σύμβουλο και αντιπρόεδρο του ΔΣ της οφειλέτριας ΑΕ, ενώ εξειδικεύεται περαιτέρω, το ύψος των εν λόγω επί μέρους χρεών για τα οποία καταδικάστηκε, κατά το μέρος που, μετά τη μείωσή τους, (λόγω αθωώσεώς της για ορισμένα άλλα τρία χρέη της...), υπερβαίνουν συνολικά το ποσό των 10.000 ευρώ και δεν καταβλήθηκαν μέσα στο τετράμηνο μετά τη λήξη του ανωτέρω χρόνου καταβολής τους.

Δεν δημιουργείται ασάφεια και αντίφαση από τις παραπάνω παραδοχές για το χρόνο τελέσεως της κατ' εξακολούθηση πράξεως και δεν συντρέχει εκ πλαγίου παράβαση των περί παραγραφής ουσιαστικών ποινικών διατάξεων, αφού ως χρόνος τελέσεως κατ' εξακολούθηση του εν λόγω εγκλήματος μη καταβολής δύο χρεών, στο παραπάνω αιτιολογικό, αλλά και στο διατακτικό της αποφάσεως αναφέρεται κατά λέξη, " το χρονικό διάστημα από 31-8-2003 μέχρι 1-3-2004, με περισσότερες πράξεις που συνιστούν εξακολούθηση του ιδίου εγκλήματος και ενώ τα χρέη κατέστησαν απαιτητά υπό την ισχύ του ν. 3220/2004, με πρόθεση καθυστέρησε την καταβολή χρεών προς το Δημόσιο για διάστημα μεγαλύτερο των τεσσάρων μηνών κλπ και ειδικότερα στο αιτιολογικό εξειδικεύεται ότι οι οφειλές της αυτές αφορούν δύο χρέη για φόρο εισοδήματος, καταβλητέου σε 18 μηνιαίες δόσεις, του πρώτου χρέους από 31-10-2002 μέχρι 29-8-2003 και του δεύτερου χρέους από 29-11-2002 μέχρι 29-8-2003". Από τις παραδοχές αυτές και σύμφωνα με το νόμο, σαφώς συνάγεται ότι ο πραγματικός χρόνος τελέσεως της κατ' εξακολούθηση αξιοποίνου πράξεως καθυστερήσεως δύο χρεών που καταδικάστηκε η κατηγορουμένη, είναι το τετράμηνο μετά την καθυστέρηση των παραπάνω 18 δόσεων, με τελευταία την 29-8-2003, άρα χρόνο; τελέσεως είναι από 31-8-2003 έως 29-12-2003 και όχι από 31-8-2003 έως 1-3-2004 που από παραδρομή αναφέρεται. Επίσης από παραδρομή και μόνο συνάγεται ότι στο αιτιολογικό αναφέρεται αυθαίρετα και η ημερομηνία 21-3-2005.

Το ότι πρόκειται για παραδρομή συνάγεται, από το ίδιο το αιτιολογικό, διότι η κατηγορουμένη είχε διωχθεί και καταδικασθεί σε πρώτο βαθμό για πέντε χρέη, με χρόνο τελέσεως από 31-8-2003 ορθά έως και 1-3-2004, με καταβλητέα την τελευταία δόση του πέμπτου χρέους την 31-10-2003, από την καθυστέρηση καταβολής της οποίας, μετά το τετράμηνο του ν. 3220/2004, συνάγεται και η μνημονευόμενη ημερομηνία 1-3-2004.

Όμως καίτοι με την προσβαλλόμενη απόφαση η κατηγορουμένη αθωώθηκε για τα τρία τελευταία χρέη και καταδικάσθηκε μόνο για τα δύο ως παραπάνω πρώτα χρέη και ο πραγματικός χρόνος τελέσεως του κατ' εξακολούθηση εγκλήματος ήταν πλέον διάστημα από 31-8-2003 έως 30-12-2003 και όχι έως 1-4-2004, από παραδρομή το δικαστήριο, μετά την άνω αθώωση για τα τρία χρέη, δεν διόρθωσε όπως όφειλε το χρόνο τελέσεως και άφησε τον αρχικό.

Προσθέτως, από την αναφορά, τόσον στο αιτιολογικό, όσον και στο διατακτικό, ως χρόνου τελέσεως του διωκόμενου κατ' εξακολούθηση ως άνω εγκλήματος μη καταβολής χρεών, του διαστήματος, από 31-8-2003, έως 1-3-2004, λανθασμένα, αντί του πραγματικού χρόνου από 31-8-2003 έως 30-12-2003, δε δημιουργείται ασάφεια, από δε τη μικρή αυτή επιμήκυνση του χρόνου τελέσεως, δεν επηρεάζεται ο χρόνος παραγραφής του ενδίκου πλημμελήματος (5 + 3 = 8 έτη), σε βάρος της κατηγορουμένης, αφού η αναιρεσείουσα δεν επικαλείται επίδοση του κλητηρίου θεσπίσματος μετά την πενταετία, η δε υπόθεση εκδικάστηκε στο άνω δευτεροβάθμιο δικαστήριο στις 2-12-2009 και τότε, και υπό την εκδοχή του άνω πραγματικού χρόνου τελέσεως, και πάλιν, δεν είχε συμπληρωθεί οκταετία και δεν είχε παραγραφεί η ανωτέρω πράξη (ΑΠ 536/2011).

Περαιτέρω, με επαρκή και ειδική αιτιολογία, που αναφέρεται στο παραπάνω προεκτεθέν αιτιολογικό της προσβαλλόμενης αποφάσεως (βλ. σελ. 22 α και 22β), απορρίφθηκε και ο προβληθείς αυτοτελής ισχυρισμός της κατηγορουμένης για αναγνώριση στο πρόσωπό της ελαφρυντικής περιστάσεως του άρθρου 84 παρ.2 β ΠΚ, διότι ωθήθηκε από μη ταπεινά αίτια, συνεπεία πτώχευσης και παύσης πληρωμών της υπόχρεης ..., ο σχετικός από το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Δ' ΚΠΔ, δεύτερος λόγος της κρινόμενης αιτήσεως αναιρέσεως, για έλλειψη ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας είναι απορριπτέος ως αβάσιμος.

Μετά ταύτα, αφού δεν υπάρχει άλλος λόγος αναιρέσεως της κρινόμενης αιτήσεως για έρευνα, ούτε άλλος βάσιμος λόγος αναιρέσεως από εκείνους που εξετάζονται αυτεπαγγέλτως κατ' άρθρο 511 του ΚΠΔ, πρέπει η κρινόμενη αίτηση αναιρέσεως να απορριφθεί και να καταδικασθεί η αναιρεσείουσα στα δικαστικά έξοδα (άρθρο 583 παρ. 1 ΚΠΔ).

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ

Απορρίπτει την από 21 Ιουλίου 2011 αίτηση της...-Λ. του Α., περί αναιρέσεως της 81640/2009 αποφάσεως του.......αναιρεσείουσα στα δικαστικά έξοδα εκ διακοσίων πενήντα (250) ευρώ. Κρίθηκε και αποφασίσθηκε στην Αθήνα στις 31 Ιανουαρίου 2012 ....στην Αθήνα σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του στις 9 Φεβρουαρίου 2012.
Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

(ΠΗΓΗ: WWW.NB.ORG)